Toen ik in 2009 het internet aan het afschuimen was op zoek naar ideetjes voor een volgende reis, kwam ik op schitterende foto’s van rood-oranje-roze-gele rotsformaties ergens op de grens Arizona/Utah. De foto’s die ik te zien kreeg, zagen eruit alsof ze genomen waren op een andere planeet. ” Mars moet er ook zo ongeveer uit zien”, dacht ik.
Al snel leerde ik dat het ging om een unieke rotsformatie, die bestond uit golvende rood/gele rotsen (= the wave), officiële naam North Coyote Buttes. Het hele gebied bestaat uit geërodeerde smalle zandsteen ravijnen, teepees en vreemde rotsvormen. Hier wilde ik zeker naartoe. Ik ben liefhebber van rode rots en rood zand, veel meer dan van de bossen.
Er was wel een probleem. Slechts een beperkt aantal mensen per dag worden in dit uiterst kwetsbare gebied toegelaten. Je moet om in aanmerking te komen voor een bezoek, deelnemen aan een loterij. Prijs om te mogen deel te nemen= 7$ p.p. Je moet 4 maanden voor de maand dat je het gebied wil bezoeken inschrijven om een permit te bemachtigen. Als je dan uitgeloot wordt, krijg je een mail om te melden dat je bij de ‘lucky few’ bent.
Er worden slechts 10 online permits per dag uitgedeeld en iedereen ter wereld kan deelnemen! Een permit telt voor een groepje van max. 6p. Ter plaatse worden er nog eens 10 permits verloot.
Dus, wij ons snel ingeschreven! Je kan dan op de site gaan kijken hoeveel inschrijvingen er zijn voor jouw maand, en dan kan je zelf een beetje je kans berekenen. Opgepast: kan wel wat ontgoochelend werken als je ziet hoeveel mensen deelgenomen hebben aan de loterij.
Een hele tijd later kregen we bericht dat we niet geloot waren. Jammer! Maar ik zou volgend jaar zeker terug meedoen.
1 mei 2010: ik zit klaar om in te schrijven voor The Wave. Hopelijk deze keer meer geluk! Je mag 3 dagen opgeven waarop je the wave wil bezoeken. Begin juni krijg je dan bericht of je erbij bent of niet.
Ergens begin juni: tijdens onze Canada reis checken we in een motel even onze mail en er is een mailtje van de BLM (Bureau of Land Management) die de permits uitdelen.
Spannend! Maar ik heb het gevoel dat we erbij gaan zijn!
Ik open de mail en zie in grote letters helemaal bovenaan staan: CONGRATULATIONS! You’ve won a permit for North Coyote Buttes!
SUPER! SUPER! SUPER!
In september gaan we eindelijk The Wave te zien krijgen!
En dan is het zover!
12 sept. 2010: THE WAVE
We vertrekken vanuit Page, dit is zo’n 60 km van het stadje Page. Tussen milemarkers 25 en 26 draai je links de onverharde House Rock Valley Road op. Deze volg je tot de Wire Pass trailhead parking, dat is zo’n 8,3mijl. Hier begint ook de hike naar o.a. de Buckskin Gulch, je zal dus niet alleen op de parking staan. De staat van de weg verschilt van seizoen tot seizoen, en zelfs van dag tot dag. Er kunnen diepe putten in zijn. Wij hebben hem met een 4×4 gereden, maar er stonden ook gewone auto’s op de parking en zelfs een camper!
Rond 9u beginnen we aan de hike, het is al warm. En het zal nog warmer worden, in deze buurt zijn temperaturen van tegen de 40°C geen uitzondering.
We hebben bij:
- 8 l water en sportdrank
- eten voor een ganse dag: boterhammen met kaas, trailmix, zoute chips (belangrijk om niet al je vocht uit te zweten)
- zonnecrème
- kompas
- map met foto’s van de BLM om ons te oriënteren en niet te verdwalen
- natuurlijk het fototoestel
- ons permit, duidelijk zichtbaar aan de rugzak
In het verleden zijn al verschillende mensen verdwaald op de route naar The Wave en vooral op de terugweg. De BLM heeft dan ook een map met foto’s en een routebeschrijving meegegeven.
We zoeken dus de fotootjes hier in het echte landschap en volgen de richtlijnen. Voor de rest is het stappen… stappen…stappen.
Af en toe steekt er een felle wind op, en door al dat losse zand lijkt het of je gezandstraald wordt. In het begin is het niet zo makkelijk om de rotsen van de foto’s in het echt terug te vinden. Er staan op de map ook nog allerlei coördinaten maar we hebben geen GPS bij.
Er is bijna geen volk (ah nee, er worden maar 20 permits uitgedeeld, en wij hebben er 1 van!), dus je hebt het gebied zo goed als helemaal voor jezelf. Op de heenweg halen we 1 koppel in en in The Wave zelf zijn nog 4 fotografen. Op de terugweg komen we 1 groepje van 5 tegen.
Het landschap is geweldig! Zo ver je kan zien, ziet alles terracotta/rood en de lucht is strakblauw met hier en daar een wolkje.
De afstand tot The Wave is zo’n 4,8 km, en je moet zo’n 110m klimmen. Heen en terug is dit dus een hike van een kleine 10km + het rondlopen in The Wave zelf, natuurlijk. De hike is niet super zwaar, maar je hebt toch een goede conditie nodig. Door de ondergrond (mul zand en over slickrock klimmen) en vooral door de warmte zou ik de hike qua moeilijkheidsgraad als moderate bestempelen.
Als je niet over een permit en dus over de juiste routeaanwijzingen beschikt, is het moeilijk om The Wave te vinden.
Er is onderweg geen schaduw en de rotsen zuigen a.h.w de hitte op om ze dan dubbel op je los te laten.
Na zo’n 2,5u stappen en de weg zoeken, komen we eindelijk aan The Wave!
Wat we daar zagen, was onwaarschijnlijk mooi!
Dit is 1 van de ALLERMOOISTE HIKES aller tijden! We lopen hier zo’n uurtje rond en nemen meer dan 200 foto’s. Het gebied van The Wave zelf is niet zo groot, amper een halve hectare.
Rond 12u30 beginnen we aan de weg terug. Om 15u komen we terug op de parking, we zijn blij dat we THE WAVE gezien hebben!
USA4EVER 